Σύνοψη

Η Alice Pleasance Liddell Hargreaves Taylor (Γουέστμινστερ, 4 Μαΐου 1852 - Κεντ, 15 Νοεμβρίου 1934) ήταν παιδική φίλη του Λιούις Κάρολ και έμπνευσή του για την πρωταγωνίστρια των βιβλίων "Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων" και "Η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη".

Η Alice Liddell ήταν το τέταρτο παιδί από το γάμο του Henry Liddell, ο οποίος ήταν επί 36 χρόνια κοσμήτορας του Christ Church College της Οξφόρδης, και της συζύγου του, το πατρικό όνομα της οποίας ήταν Lorina Hannah, νεότερης κόρης αρκετών γαιοκτημόνων. Το ζευγάρι απέκτησε αρκετά παιδιά που ήταν μεγαλύτερα από την Άλις, τον Χάρι (γεννήθηκε το 1847) και τον Άρθουρ (μετά από αυτήν γεννήθηκαν άλλα έξι κορίτσια, με ένα από τα οποία, την Ίντιθ (γεννήθηκε το 1854), η Άλις είχε μια μάλλον στενή σχέση.

Όταν γεννήθηκε η Άλις, ο πατέρας της ήταν κοσμήτορας του Westminster School, αλλά λίγο αργότερα διορίστηκε κοσμήτορας του Christ Church της Οξφόρδης. Η οικογένεια Liddell μετακόμισε στην Οξφόρδη το 1856. Αμέσως μετά τη μετακόμιση, οι Liddells έγιναν φίλοι με τον Charles Lutwidge Dodgson, γνωστότερο με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Lewis Carroll, καθηγητή στο Christ Church. Ο Dodgson και η Alice Liddell γνωρίστηκαν στις 25 Απριλίου 1856, όταν το κορίτσι δεν ήταν ακόμη τεσσάρων ετών.

Η φιλία του Charles Dodgson με την οικογένεια Liddell, και ιδιαίτερα με την Alice και τις αδελφές της Lorina και Edith, διήρκεσε αρκετά χρόνια. Οι τρεις τους πόζαραν πολλές φορές για να φωτογραφηθούν από τον Dodgson, ο οποίος ήταν μεγάλος ερασιτέχνης φωτογράφος, και συχνά έκαναν μαζί του εκδρομές στην Οξφόρδη. Η πραγματική Αλίκη άφησε ένα αρχείο αυτών των μακρών περιπάτων:

"Πολλές από τις ιστορίες του κ. Ντότζσον μας τις διηγήθηκε στις εκδρομές μας στο ποτάμι κοντά στην Οξφόρδη. Μου φαίνεται ότι η αρχή της Αλίκης μας διηγήθηκε ένα καλοκαιρινό απόγευμα, όταν ο ήλιος ήταν τόσο καυτός που είχαμε αποβιβαστεί σε ένα λιβάδι κάτω από το ποτάμι και είχαμε αφήσει τη βάρκα για να βρούμε καταφύγιο στη σκιά μιας νεοσύστατης αχυρένιας στοίβας. Εκεί, οι τρεις μας επαναλάβαμε την παλιά μας φράση: πες μας μια ιστορία, και έτσι άρχισε την ιστορία του, πάντα απολαυστική. Μερικές φορές, για να μας ταπεινώσει ή επειδή ήταν πραγματικά κουρασμένος, ο κ. Ντότζσον σταματούσε ξαφνικά και έλεγε: "Αυτό ήταν όλο, μέχρι την επόμενη φορά: αχ, αλλά αυτή είναι η επόμενη φορά", αναφωνούσαμε και οι τρεις μας ταυτόχρονα, και μετά από αρκετές προσπάθειες να τον πείσουμε, η αφήγηση συνεχιζόταν και πάλι.

Κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις εκδρομές, ο Ντότζσον, κατόπιν αιτήματος της Αλίκης, επινόησε μια πρώιμη εκδοχή αυτού που έμελλε να γίνει το διάσημο βιβλίο "Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων" και στη συνέχεια έγραψε την ιστορία ως δώρο στην Αλίκη για τα Χριστούγεννα του 1863. Λίγο νωρίτερα (το καλοκαίρι του ίδιου έτους), ωστόσο, ένα μυστηριώδες επεισόδιο είχε προκαλέσει μια ψυχρότητα στις σχέσεις μεταξύ του Ντότζσον και των Λίντελ. Στη συνέχεια, η Alice και ο Dodgson συναντήθηκαν μόνο σποραδικά. Υπάρχουν αρχεία αλληλογραφίας μεταξύ των δύο μέχρι τουλάχιστον το 1892.

Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας της Alice, η ίδια και η οικογένειά της συνήθιζαν να κάνουν διακοπές σε ένα εξοχικό σπίτι που ονομαζόταν "Penmorfa" (το οποίο αργότερα μετατράπηκε στο ξενοδοχείο Gogarth Abbey και τελικά κατεδαφίστηκε το 2008) στη δυτική ακτή του Llandudno στη Βόρεια Ουαλία.

Η Lorina ("Ina") Liddell παντρεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1874. Δύο χρόνια αργότερα, στις 30 Ιουνίου 1876, η Έντιθ, η μικρότερη από τις αδελφές, πέθανε από περιτονίτιδα ως αποτέλεσμα ιλαράς.

Σύμφωνα με τον Morton N. Cohen στη βιογραφία του για τον Lewis Carroll, η Alice ήταν το αντικείμενο της ρομαντικής προσοχής του πρίγκιπα Leopold, δούκα του Albany, νεότερου γιου της βασίλισσας Victoria, κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Christ Church. Αυτό το ρομάντζο, αν υπήρξε ποτέ, δεν ευδοκίμησε, καθώς ο πρίγκιπας θα παντρευόταν τελικά την πριγκίπισσα Helen του Waldeck και Prymont. Ωστόσο, ο Leopold θα έδινε στην πρωτότοκη κόρη του το όνομα Alice και αργότερα θα γινόταν νονός του γιου της Alice Liddell, Leopold Reginald Hargreaves. Υπήρχε, εν πάση περιπτώσει, φιλική σχέση μεταξύ της Alice Liddell και του συζύγου της και των δούκων του Albany.

Ένας άλλος φοιτητής του Christ Church, ο Reginald Gervis Hargreaves, γιος ενός εύπορου επιχειρηματία, ερωτεύτηκε την Alice και της έκανε πρόταση γάμου. Οι δυο τους παντρεύτηκαν στις 15 Σεπτεμβρίου 1880 στο Αβαείο του Ουέστμινστερ. Η Alice έγινε κυρία της υψηλής κοινωνίας, δίνοντας συχνά δεξιώσεις στο αρχοντικό της στο Cuffnells του Hampshire. Το ζευγάρι απέκτησε τρία παιδιά: τον Alan Knyveton Hargreaves, τον Leopold Reginald "Rex" Hargreaves και τον Caryl Liddell Hargreaves (η Alice πάντα αρνιόταν ότι το όνομα του τρίτου γιου της είχε σχέση με το ψευδώνυμο του Dodgson, Lewis Carroll). Οι δύο μεγαλύτεροι σκοτώθηκαν στη μάχη κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο Reginald Hargreaves πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1926. Ο τρόπος ζωής του μικρότερου γιου, του Caryl, και τα υψηλά έξοδα συντήρησης της οικογενειακής περιουσίας στο Cuffnells, οδήγησαν την Alice στην απόφαση να πουλήσει το αυτόγραφο χειρόγραφο που της έδωσε ο Lewis Carroll το 1863. Καθώς το όνομα του Lewis Carroll ήταν τότε παγκοσμίως γνωστό, απέσπασε ένα πολύ υψηλό ποσό γι' αυτό (15.400 λίρες) στον οίκο δημοπρασιών Sotheby's. Το χειρόγραφο αποκτήθηκε από τον Dr. A.S.W. Roschenbach. Roschenbach, ο οποίος στη συνέχεια το πούλησε στον Eldridge R. Johnson. Ο Τζόνσον εξέθεσε το χειρόγραφο στο κοινό στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια με την ευκαιρία του εορτασμού της εκατονταετηρίδας από τη γέννηση του Λιούις Κάρολ το 1932.

Το Πανεπιστήμιο Κολούμπια προσκάλεσε την Alicia Liddell σε αυτή την εκδήλωση μνήμης. Η Αλίσια, η οποία είναι πλέον στα ογδόντα της, ταξίδεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες με την αδελφή της Ρόντα και τον γιο της Κάρυλ και συμμετείχε στις εκδηλώσεις μνήμης, οι οποίες περιελάμβαναν την αναγόρευσή της σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Είναι πιθανό ότι κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης στις Ηνωμένες Πολιτείες γνώρισε τον Peter Llewelyn-Davies, έναν από τους αδελφούς που ενέπνευσαν τον χαρακτήρα Peter Pan του J. M. Barrie, αν και σίγουρα ήταν στο Λονδίνο, στο βιβλιοπωλείο Bumpus Store. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, στις 16 Νοεμβρίου 1934, σε ένα σπίτι που είχε νοικιάσει στο Westerham, κοντά στο σπίτι της αδελφής της Rhoda. Κάποτε του εξομολογήθηκε ότι είχε "κουραστεί να είναι η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων". Η οικογενειακή της κατοικία, το Cuffnells, που μετατράπηκε σε ξενοδοχείο μετά το θάνατό της, κατεδαφίστηκε μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το πρωτότυπο χειρόγραφο του Κάρολ αποκτήθηκε μετά το θάνατο του ιδιοκτήτη του, Eldridge R. Johnson, από μια κοινοπραξία αμερικανών βιβλιόφιλων και δόθηκε στον βρετανικό λαό "ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς έναν ευγενή λαό που κράτησε μόνος του τον Χίτλερ σε απόσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα". Σήμερα φυλάσσεται στη Βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου.

Ο Dodgson γνώρισε την οικογένεια Liddell το 1856. Σύμφωνα με τις ημερολογιακές εγγραφές του, συνάντησε για πρώτη φορά την κυρία Liddell και τα παιδιά της Harry και Lorina στις 25 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους. Αργότερα έγινε φίλος με τον μικρό Harry Liddell. Η πρώτη του συνάντηση με την Alice έγινε στις 6 Μαρτίου, όταν πήγε στο σπίτι του πρύτανη για να φωτογραφίσει τον καθεδρικό ναό. Σύμφωνα με το ημερολόγιό του, σημάδεψε εκείνη την ημέρα με μια λευκή πέτρα.

Αρχικά έγινε φίλη με τον Χάρι, τον μεγαλύτερο αδελφό, και τον πήγε μαζί με την αδελφή του Λορίνα ("Ίνα") σε διάφορες εκδρομές με σκάφος και πικνίκ γύρω από την Οξφόρδη. Αργότερα, όταν ο Χάρι ξεκίνησε το σχολείο, η Άλις και η αδελφή της Έντιθ άρχισαν να πηγαίνουν σε αυτές τις εκδρομές. Ο Dodgson συνήθιζε να διασκεδάζει τα κορίτσια λέγοντάς τους φανταστικές ιστορίες, και συχνά πόζαραν γι' αυτόν ως φωτογραφικά μοντέλα, το μεγάλο χόμπι του Dodgson. Έχει υποστηριχθεί ότι η Alice ήταν το αγαπημένο μοντέλο του Dodgson, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις γι' αυτό. Τα ημερολόγια του Dodgson μεταξύ 18 Απριλίου 1858 και 8 Μαΐου 1862, τα οποία θα μπορούσαν να ρίξουν φως στη σχέση του με τις αδελφές Liddell, έχουν χαθεί, πιθανότατα καταστραφεί από τους κληρονόμους του συγγραφέα.

Η σχέση μεταξύ του Ντότζσον και της οικογένειας Liddell έληξε απότομα τον Ιούνιο του 1863. Μέχρι τη δεκαετία του 1990 δεν υπήρχαν πληροφορίες σχετικά με το τι προκάλεσε αυτή τη διάλυση, καθώς οι Liddells δεν μίλησαν ποτέ ανοιχτά γι' αυτήν, και η σελίδα από τα ημερολόγια της συγγραφέως για τις 27, 28 και 29 Ιουνίου 1863, τις ημερομηνίες κατά τις οποίες υποτίθεται ότι έγινε η διάλυση, έχει χαθεί (την έσκισε μια ανιψιά της συγγραφέως, η Menella Dodgson, όπως παραδέχτηκε αρκετά χρόνια αργότερα).

Υπήρξαν εικασίες ότι η μητέρα της Alice, η κυρία Liddell, δεν ενέκρινε τη σχέση της εντεκάχρονης κόρης της με τον Dodgson. Ο Morton N. Cohens προτείνει την ιδέα ότι ο Dodgson μπορεί να ζήτησε το χέρι της Alicia, ή τουλάχιστον να έκανε κάποιου είδους υπαινιγμό προς αυτή την κατεύθυνση. Μέχρι πρόσφατα, η μόνη πηγή για το τι μπορεί να συνέβη σε αυτές τις ημερομηνίες ήταν εικασίες, οι οποίες επικεντρώνονταν στην ιδέα ότι ο χωρισμός είχε κάποια σχέση με την Alicia Liddell.

Το 1996, η Karoline Leach βρήκε αυτό που έκτοτε έγινε γνωστό ως το έγγραφο "Cut Pages in Diary" - ένα σημείωμα που φέρεται να έγραψε η ανιψιά του Charles Dodgson, Violet Dodgson, το οποίο συνοψίζει τη σελίδα που έλειπε από τα ημερολόγια για τις 27, 28 και 29 Ιουνίου 1863, προφανώς γραμμένο πριν αυτή (ή η αδελφή της Menella) σκίσει τη σελίδα. Το σημείωμα γράφει:

Δεν είναι σαφές ποιος ήταν ο συντάκτης αυτού του σημειώματος. Για τον Leach, ο γραφικός χαρακτήρας μπορεί να είναι ο γραφικός χαρακτήρας μιας από τις δύο ανιψιές του Carroll, της Menella ή της Violet Dodgson. Ωστόσο, ο Morton N. Cohen αναφέρει σε άρθρο του στο Times Literary Supplement ότι, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Philip Dodgson Jacques του αποκάλυψε ότι ήταν ο συγγραφέας του σημειώματος, με βάση κρυφές συζητήσεις με τις θείες του. Προς το παρόν δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν καμία από τις δύο πιθανότητες.

Το ακριβές νόημα αυτής της σημείωσης δεν έχει επίσης προσδιοριστεί. Ωστόσο, φαίνεται να υπονοεί ότι η ρήξη μεταξύ του Dodgson και της οικογένειας Liddell προκλήθηκε εξαιτίας μιας υποτιθέμενης φήμης που συνέδεε τον Dodgson με την γκουβερνάντα των κοριτσιών και την "Ina", την μεγαλύτερη αδελφή της Alice. Η φύση αυτών των φημών και το κατά πόσον ήταν βάσιμες ή όχι, είναι ζητήματα που παρέμεναν μέχρι στιγμής ασαφή.

Σε κάθε περίπτωση, οι σχέσεις ψυχράνθηκαν. Ο Dodgson απέφυγε το σπίτι των Liddell για περίπου έξι μήνες, αλλά τελικά επέστρεψε για να επισκεφθεί την οικογένεια τον Δεκέμβριο του 1863, όταν έδωσε στην Alice το χειρόγραφο του βιβλίου του Alice's Adventures Under Ground. Αλλά η παλιά εγκαρδιότητα φαίνεται να έχει εξαφανιστεί και η φιλία τους τελικά ξεθώριασε εντελώς, ίσως επειδή ο Dogson διαφωνούσε με τον πατέρα της Alice, Dean Liddell, σχετικά με την πολιτική του κολεγίου. Έχουν διατυπωθεί και άλλες εξηγήσεις, οι οποίες γενικά αναφέρονται σε ερωτικές σχέσεις και ραγισμένες καρδιές, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να τις επιβεβαιώνουν.

Ο Dodgson, ωστόσο, εξακολουθούσε να βλέπει την Alice σε μερικές περιπτώσεις. Το 1870, για παράδειγμα, η κυρία Liddell έφερε τις κόρες της Lorina και Alice στο στούντιο του συγγραφέα για φωτογραφικά πορτρέτα (οι τελευταίες φωτογραφίες του Dodgson με τις αδελφές). Ο συγγραφέας έγραψε ακόμα στην Alice σε αρκετές περιπτώσεις, μια φορά για να δανειστεί το χειρόγραφο που του είχε δώσει χρόνια νωρίτερα για μια έκδοση σε φαξίμιλε, η οποία κυκλοφόρησε το 1886. Η τελευταία επιστολή χρονολογείται από το 1892. Μετά την ημερομηνία αυτή, απ' όσο είναι γνωστό, δεν είχαν καμία περαιτέρω επαφή. Ο Dodgson πέθανε το 1898.

Στις 4 Ιουλίου 1862, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με πλοίο στον Τάμεση από την Οξφόρδη στο Γκόντστοου για μια εξοχική γιορτή, η δεκάχρονη Άλις ζήτησε από τον Ντότζσον να πει μια ιστορία σε εκείνη και τις αδελφές της (την Ίντιθ, οκτώ ετών, και τη Λορίνα, 13 ετών). Ενώ ο αιδεσιμότατος Robinson Duckworth κωπηλατούσε, ο Dodgson διηγήθηκε στα κορίτσια τις φανταστικές περιπέτειες ενός μικρού κοριτσιού ονόματι Alice, που έπεσε σε μια κουνελότρυπα. Γοητευμένη από την ιστορία, η οποία της φάνηκε καλύτερη από το συνηθισμένο, η Alice ζήτησε από τον Dodgson να της την γράψει.

Ο Ντότζσον χρειάστηκε περίπου δυόμισι χρόνια για να ολοκληρώσει το χειρόγραφο, το οποίο εικονογράφησε με σχέδια του ιδίου και το χάρισε στην Άλις ως χριστουγεννιάτικο δώρο το 1864.Ήδη πριν από αυτό, ο συγγραφέας είχε δείξει την ιστορία στον συνάδελφο συγγραφέα Τζορτζ ΜακΝτόναλντ, ο οποίος τον ενθάρρυνε να την εκδώσει, όπως σημείωσε ο Ντότζσον στο ημερολόγιό του στις 9 Μαΐου 1863. Η ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά των ΜακΝτόναλντ, και αυτό πιθανώς οδήγησε τον Ντότζσον να πιστέψει ότι θα μπορούσε να έχει επιτυχία. Τον Οκτώβριο του 1863, ο Dodgson έδειξε το χειρόγραφο, με τίτλο Alice's Adventures Under Ground, στον εκδότη Alexander Macmillan στο Λονδίνο, ο οποίος συμφώνησε να το εκδώσει και πρότεινε τον John Tenniel για την εικονογράφηση. Το βιβλίο, εικονογραφημένο από τον Tenniel, κυκλοφόρησε τελικά το 1865, με αλλαγμένο τίτλο: ο Dodgson προτίμησε να το ονομάσει Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων και το υπέγραψε με το ψευδώνυμο Lewis Carroll, με το οποίο θα γινόταν διάσημος στην ιστορία της λογοτεχνίας. Αργότερα, χάρη στην επιτυχία του έργου, ο Κάρολ δημοσίευσε μια συνέχεια, το Through the Looking-Glass and What Alice Found There (1871). Το 1886 κυκλοφόρησε μια έκδοση-φαξίμιλε του χειρόγραφου που δόθηκε στην Αλίκη από τον συγγραφέα, με τον αρχικό τίτλο Alice's Adventures Under Ground (Οι περιπέτειες της Αλίκης κάτω από το έδαφος).

Υπάρχει διχογνωμία σχετικά με το κατά πόσο είναι δυνατόν να ταυτιστεί η Αλίκη του βιβλίου του Κάρολ με την Αλίκη Λίντελ. Είναι σαφές ότι οι δύο Αλίκες δεν είναι απολύτως πανομοιότυπες, και παρόλο που η παραδοσιακή άποψη είναι ότι η φανταστική Αλίκη ήταν στενά εμπνευσμένη από την πραγματική Αλίκη, η πρόσφατη έρευνα αντικρούει αυτή την υπόθεση. Ο ίδιος ο Dodgson εξήγησε αργότερα ότι ο χαρακτήρας του ήταν εντελώς φανταστικός και δεν βασιζόταν καθόλου σε κανένα παιδί- και είναι σαφές ότι η εικόνα της Αλίκης, όπως απεικονίζεται στις εικονογραφήσεις του Tenniel, δεν έχει καμία φυσική ομοιότητα με αυτήν.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια φήμη ότι η Dodgson έστειλε στον Tenniel μια φωτογραφία μιας άλλης παιδικής της φίλης, της Maria Hilton Badcock, προτείνοντάς του να τη χρησιμοποιήσει ως μοντέλο, αλλά και πάλι αυτή η φήμη δεν έχει επιβεβαιωθεί ικανοποιητικά. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν γνωρίζει ποια ήταν, αν ήταν, η αναφορά του Tenniel στη δημιουργία της εικόνας του χαρακτήρα στις εικονογραφήσεις. Ακόμη και τα σχέδια του ίδιου του Dodgson στο αρχικό χειρόγραφο δεν έχουν μεγάλη ομοιότητα με την Alice Liddell.

Η Ana Clark, βιογράφος της Alice, πρότεινε ότι το μοντέλο αυτών των σχεδίων μπορεί να ήταν η Edith, η μικρότερη αδελφή της, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχθεί ούτε αυτή η υπόθεση.

Όποιο ρόλο και αν έπαιξε η Alice στην έμπνευση του χαρακτήρα, το γεγονός παραμένει ότι τα βιβλία είναι αφιερωμένα στην Alice Pleasance Liddell. Στο τέλος του βιβλίου "Μέσα από τον Καθρέφτη" και "Τι βρήκε η Αλίκη" υπάρχει ένα ακροστιχιδές ποίημα το οποίο, παίρνοντας το πρώτο γράμμα κάθε γραμμής, μας επιτρέπει να διαβάσουμε το πλήρες όνομα του κοριτσιού. Αυτό το ποίημα δεν έχει τίτλο στην Αλίκη μέσα από τον Καθρέφτη, αλλά ο πρώτος στίχος, "Μια βάρκα κάτω από έναν ηλιόλουστο ουρανό", συνήθως θεωρείται ως τίτλος:

Παραμένοντας ονειρικά προς τα εμπρός Σε μια βραδιά του Ιουλίου... Παιδιά τρία που φωλιάζουν κοντά, Ανυπόμονο μάτι και πρόθυμο αυτί, Ευχαρίστως να ακούσουν ένα απλό παραμύθι... Καιρό έχει χλωμιάσει ο ηλιόλουστος ουρανός: Ο αντίλαλος σβήνει και οι αναμνήσεις πεθαίνουν. Ο φθινοπωρινός παγετός σκότωσε τον Ιούλιο. Ακόμα με στοιχειώνει, σαν φάντασμα, Η Αλίκη κινείται κάτω από τον ουρανό που ποτέ δεν είδαν τα μάτια που ξύπνησαν. Παιδιά ακόμα, η ιστορία να ακουστεί, Πρόθυμο μάτι και πρόθυμο αυτί, Με αγάπη θα φωλιάσουν κοντά μου. Σε μια χώρα των θαυμάτων βρίσκονται, Ονειρεύονται καθώς περνούν οι μέρες, Ονειρεύονται καθώς τα καλοκαίρια πεθαίνουν: Πάντα παρασυρόμενοι στο ρεύμα... Μένουν στη χρυσή λάμψη...

Αρκετοί σύγχρονοι συγγραφείς έχουν γράψει φανταστικές περιγραφές της ζωής της Alice Liddell. Είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς River World του Philip Joseph Farmer, στην οποία γίνεται ερωμένη του διάσημου Άγγλου εξερευνητή Richard Burton, φίλη του Mark Twain και εχθρός του Hermann Göring.

Η Καναδή ποιήτρια Stephanie Bolster συνέθεσε επίσης μια συλλογή ποιημάτων, White Stone, εμπνευσμένη από αυτήν.

Το βιβλίο Whispers του Αμερικανού συγγραφέα A. G. Howard αφηγείται την ιστορία της Alyssa, εμπνευσμένη από την ιστορία της Alice Liddell. G. Howard αφηγείται την ιστορία της Αλίσα, εμπνευσμένη από την ιστορία της Αλίκης Λίντελ, στην οποία η πρωταγωνίστρια ταξιδεύει στη Χώρα των Θαυμάτων για να διορθώσει τα λάθη που προκάλεσε η πρόγονός της (Αλίκη Λίντελ) όταν κατέβηκε στην τρύπα του κουνελιού.

Η Katie Roiphe είναι η συγγραφέας μιας φανταστικής αφήγησης, που υποτίθεται ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, σχετικά με τη σχέση μεταξύ της Αλίκης και του Κάρολ, με τίτλο "Still She Haunts Me" (Ακόμα με στοιχειώνει).

Η ταινία Dreamchild του 1985 αφηγείται το ταξίδι στην Αμερική για τις εκδηλώσεις μνήμης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια που αναφέρθηκαν παραπάνω: μέσα από μια σειρά αναδρομών, προωθεί την ευρέως διαδεδομένη ιδέα ότι ο Ντότζσον ένιωθε ρομαντική έλξη για την κοπέλα.

Στο επεισόδιο 9 της σειράς Warehouse 13, εξηγείται η υποτιθέμενη προέλευση των γραπτών του Lewis Carroll.

Στα βιντεοπαιχνίδια Alice και Alice: Madness Returns του American McGee, είναι η πρωταγωνίστρια μιας ιστορίας που ακολουθεί τα γεγονότα μετά τα βιβλία Alice's Adventures in Wonderland και Alice Through the Looking Glass και τα όσα βρήκε εκεί η Αλίκη.

Η συνάντηση μεταξύ της Alice Liddell και του Peter Llewelyn-Davies έχει αναπαρασταθεί, με πολύ διαφορετικούς τρόπους, στο παιδικό μυθιστόρημα Απαγορεύεται η ανάγνωση του Lewis Carroll του Diego Arboleda και στο θεατρικό έργο Peter and Alice του John Logan.

Η τραγουδίστρια και συγγραφέας Emilie Autumn, στο ψευδο-αυτοβιογραφικό της βιβλίο "The Asylum for Wayward Victorian Girls", χρησιμοποιεί το επώνυμο Liddell ως δικό της, αναφερόμενη στο γεγονός ότι είναι άμεση απόγονος της ίδιας της Alice. Χρησιμοποιεί αυτή τη συγγένεια από την αρχή της θεατρικής της καριέρας. Στις παραστάσεις, τις συναυλίες και τις φωτογραφίες της κάνει επίσης πολλές αναφορές στις εικόνες του Lewis Carroll.

Πηγές

1. Άλις Λίντελ
2. Alice Liddell
3. Morton N. Cohen, Lewis Carroll, p. 91.
4. Morton N. Cohen, Lewis Carroll, p. 608.
5. http://news.bbc.co.uk/1/hi/wales/north_west/7754396.stm
6. Morton N. Cohen, Lewis Carroll, pp. 613-615.
7. ^ Susina, Jan (2009). The Place of Lewis Carroll in Children's Literature. Routledge. p. 7.
8. ^ cited in Leach, Karoline In the Shadow of the Dreamchild, p.201
9. ^ The Cathedral Church of Oxford, a Description of Its Fabric and a Brief History of the Episcopal See, p.101
10. ^ Will Brooker, Alice's adventures: Lewis Carroll in popular culture, p.338
11. Isabelle De Meese, Alice au pays des merveilles de Lewis Carroll, Primento, 2014, p. 14-15.
12. Leach, Karoline In the Shadow of the Dreamchild, p.201
13. The Cathedral Church of Oxford, a Description of Its Fabric and a Brief History of the Episcopal See, p.101
14. paperspast.natlib.govt.nz https://paperspast.natlib.govt.nz/newspapers/NEM18760922.2.16. Consultado em 31 de agosto de 2020  Em falta ou vazio |título= (ajuda)
15. «lyndchur». web.archive.org. 17 de maio de 2011. Consultado em 31 de agosto de 2020